Moluscos

O seu valor enerxético é máis ben baixo, dado que conteñen pouca cantidade de graxa: de 0,5 ao 2% nos moluscos e de 2 ao 5% nos crustáceos. En concreto, achegan ao redor de 80 calorías por cada 100 gramos. No entanto, cando se fala do valor enerxético dun alimento hai que ter en conta, entre outros aspectos, a súa forma de elaboración. Uns mexillóns ao vapor nada teñen que ver cos fritos de mexillón ou tigres ou os mexillóns en salsa verde untada con pan.

A sabedoría popular vincúlaos a grandes cantidades de colesterol, e, en efecto, é así, pero con matices porque dentro dos mariscos existen diferenzas. Os moluscos de cuncha concentran unha cantidade similar de colesterol que os peixes.

O seu contido de hidratos de carbono non é relevante. Na maioría de especies non supera o 1% e só se atopa en cantidades superiores en moluscos de cuncha como recoiro e mexillóns, que conteñen 4,7 e 1,9 gramos por 100 gramos de alimento.

Algúns dos minerais máis destacables son o ferro, o potasio, o fósforo, o zinc e o iodo.

O potasio, que se atopa sobre todo nas ameixas, a vieira e a lura, é un mineral necesario para o sistema nervioso e a actividade muscular e intervén no equilibrio de auga dentro e fóra da célula. O fósforo, abundante en todos os moluscos está presente nos ósos e dentes. Tamén intervén no sistema nervioso e na actividade muscular, e participa en procesos de obtención de enerxía.

O zinc presente en grandes cantidades, sobre todo na ostra, participa no metabolismo dos macronutrientes (hidratos de carbono, proteínas e graxas), no desenvolvemento dos órganos sexuais e no funcionamento do gusto e o olfacto. O iodo é indispensable para o bo funcionamento do tiroides, así como para o crecemento do feto e o desenvolvemento do seu cerebro.

En canto ao ferro, o contido medio por 100 gramos dos mariscos é inferior ao da carne, excepto en ameixas, (24 miligramos), ostras (6 miligramos) e mexillóns (4,5 miligramos). Con todo, hai que ter en conta que a ración habitual de consumo destes alimentos adoita ser pequena. Polo xeral, tómanse como aperitivo ou como ingrediente doutros pratos e o seu consumo é esporádico.

Relativo ás vitaminas, sobresaen as hidrosolubles do grupo B (B3 e B12) e, en menor proporción, as liposolubles A e E. En xeral, as vitaminas hidrosolubles permiten o aproveitamento dos nutrientes enerxéticos (hidratos de carbono, graxas e proteínas) e interveñen en numerosos procesos como a formación de hormonas sexuais, a síntese de material xenético e o funcionamento do sistema nervioso.

A vitamina A contribúe ao mantemento, crecemento e reparación das mucosas, pel e outros tecidos do corpo. Ademais, favorece a resistencia fronte ás infeccións e é necesaria para o desenvolvemento do sistema nervioso e para a visión nocturna. Tamén intervén no crecemento óseo, na produción de encimas no fígado e de hormonas sexuais e suprarrenais. Entre as funcións da vitamina E destaca a súa acción antioxidante, é dicir, constitúe un factor protector fronte a certas enfermidades dexenerativas, enfermidades cardiovasculares e cancro.
 

mcg=microgramos