2016an, gutxi gorabehera 170 milioi tona arrain eta arrantza-produktu lortu ziren mundu osoan, arrantza naturala eta akuikultura barne, eta horietatik ia % 90 giza kontsumorako erabili zen. Gainerakoak hainbat produktu egiteko erabili ziren, batez ere olioak eta irinak. Elikagaietara bideratutako tonetatik, % 46 arrain bizi, fresko edo hoztu gisa kontsumitu zen, eta % 31, arrain izoztu gisa. Gainerakoa hainbat elaboraziotarako erabili zen: latako arraina, ondua, etab.

Arrainak eta arrantzako produktu deribatuak ekoizteak eta lortzeak berezko ezaugarriak dituzte. Haragi gehiena giza kontsumorako berariaz hazitako etxe-animalietatik dator, eta, neurri txikiagoan, animalia basatiak ehizatzetik; arrainaren kasuan, berriz, alderantziz lortzen da. Animaliak beren ingurune naturalean bizi dira, eta zati txiki bat besterik ez. Egia da zati hori gero eta handiagoa dela, eta akuikulturan dute jatorria, hau da, haztegietan eta arrain-haztegietan hazitako arrainetan.

Munduko arrain-harrapaketak handitu egin ziren 70eko eta 80ko hamarkadetan.

1988tik aurrera, erauzketa-arrantza (ingurune naturaleko arrantza) egonkortu egin zen, eta txikitzeko joera izan zuen, kalen gehiegizko ustiapena zela eta. Giza populazioak hazten jarraitzen duenez, urtero per capita eskuragarritasuna txikiagoa da. Hala ere, produktu baliotsu horren zati handi bat alferrik galtzen da. FAOk (Nekazaritza eta Elikadurarako Nazio Batuen Erakundea) kalkulatu du harrapaketa ondorengo galerak (ontzietan bertan baztertzen direnak edo hondatzeagatik galtzen direnak) guztizko harrapaketen % 27ra iristen direla oraindik. Beraz, ur-baliabideak hobeto erabiltzeak galera izugarri horiek murriztea, arrainaren eta arrantza-produktuen kalitatea eta mantentze-lanak hobetzea eta gutxi erabiltzen diren espezieak gero eta gehiago balioestea ere izan behar du xede, balio komertzial eskasa baitute.

Egiaztatu da arrain-hornikuntza gehiago izatea espero daitekeela, hobeto aprobetxatuz, galerak murriztuz eta akuikultura gehiago hedatuz.

Arrainak elikaduran duen garrantzia

Nekazaritza, Arrantza, Elikadura eta Ingurumen Ministerioak Espainiako elikadura-kontsumoari buruz egindako txostenaren arabera, Espainiako arrantza-produktuen kontsumoa pertsonako eta urteko 25,5 kilo ingurukoa izan zen 2016an. Arrain freskoaren kontsumoa kontsumitutako arrainaren % 45,3 da, eta arrain- eta molusku-kontserbena, berriz, % 17,7.

Gaur egun, gero eta arrain gehiago kontsumitzen da, haragiaren eta deribatuen ordez. Estatuko eta nazioarteko hainbat erakundek osasunarekin lotuta emandako gomendio dietetikoen testuinguruan, arrantzako produktuek leku nabarmena dute dieta orekatua lortzeko, nutrizio-eskakizunak betetzeko eta gaixotasun jakin batzuen arrisku-faktoreetan jarduteko.

Arrain-espezie berriak

Arrainaren eta arrantza-produktuen kontsumoak gora egin duenez, nazioarteko trukeak ugaritu egin dira, eta hainbat herrialdetatik datozen produktuak agertu dira merkatuan. Egoera horren ondorioz, arrain-espezie berriak sartzen dira, kalitate berekoak, baina orain arte ezagutzen ez zirenak edo ohituta ez dauden jarduera berri bati ekiten dioten enpresek edo pertsonek manipulatu eta eraldatutakoak. Hori dela eta, orain arte ohikoa ez zen produktu-kontrola ezarri behar da.

Elikagaien ondoriozko toxiinfekzio-arriskuak

Elikagai gisa erabiltzen diren arrantza-produktu gehienak ez dira kaltegarriak. Hala ere, elikagai guztiek bezala, arriskuren bat ekartzen dute. Arrantza-produktuen kontsumoak eragindako elikagaien toxiinfekzioagatiko agerraldien kopurua txikia da. Eragina zenbait faktoreren araberakoa izaten da, hala nola populazioaren dietaren eta elikagaiak prestatzeko moduaren araberakoa. Horrela, elikagai horiek duten agerraldien proportzioa nabarmen handiagoa da Japonian (%21), non arraina gordinik jan ohi den. Espainian, agerraldien kopurua %8 ingurukoa da. Elikagai horiek (laborantzakoak eta basatiak) jatearekin lotutako arriskuak ingurumenarekin, prozesuarekin, banaketarekin eta kontsumitzailearen manipulazioarekin lotutako arrazoiek eragin ditzakete.